Ander straatbeeld

Al snel nadat we hier neerstreken deed ik een ontdekking: de honden hier zijn kleiner dan in Den Haag. Mijn eerste hond in Den Haag was Sjoek, een bejaarde flatcoated retriever, die bij mij zijn laatste jaren sleet. Daarna kwam Flop, de liefdesbaby van een teckel en een Jack Russell en bijna achttien jaar mijn mattie. Vervolgens kwam Dax in huis, een Jack Russell – inmiddels bijna vijftien – met de energie van een Duracell-batterijtje. Je wilt niet weten hoeveel kilometers ik met die honden heb gelopen in Den Haag. Dat kan daar prima, want het is een hondvriendelijke stad met veel parkjes, bossen en natuurlijk het strand. Je bent er dus niet per definitie aangewezen op een balkon-geschikte chihuahua. Maar toch. Je zou verwachten dat hier, waar meer ruimte is én vrijwel iedereen een tuin heeft, mensen kiezen voor een grotere viervoeter dan stadsbewoners, die toch vaak vier-hoog-drie-achter wonen. Niets is minder waar. Brak je in Den Haag je nek over de labradors en Duitse staanders, hier is het dorp gevuld met van die nieuwerwetse handtas-modellekes zoals pomchi’s, boomertjes en ander grut. Hoogstzelden zie ik een labrador en op een boerderij wil ik nog wel eens een erfhond tegenkomen, maar dat is het dan. De ukkies zijn aan de macht.

Nog zo’n afwijking in het straatbeeld, waar ik na vier jaar nog niet echt aan gewend ben: iedereen hier is wit, op een handjevol uitzonderingen na. Dat zijn ‘de buitenlanders’. Na een middelbare school in Rotterdam, een studie in Leiden en 32 jaar in Den Haag – steden waar we al ruimschoots aan de derde of zelfs vierde generatie niet-lelieblanke Nederlanders bezig zijn – is voor mij een ‘buitenlander’ een Fransman, een Italiaan, of wat-dan-ook, in ieder geval iemand met een andere nationaliteit, niet iemand met een andere huidskleur. Houd me ten goede, ik vel absoluut geen waardeoordeel. Het gaat me puur om het straatbeeld, waarvan ik me in Den Haag, gewend aan al die kleuren om me heen, niet realiseerde dat het nog steeds óók een werkelijkheid is. Het werpt me terug naar mijn jeugd. Ik groeide op in een klein dorp waar, toen ik een jaar of vijf was, een Surinaams gezin kwam wonen. Die eerste weken stond ik regelmatig bedeesd bij hun tuinhekje te wachten, hopend dat er iemand naar buiten zou komen. Zwarte mensen! Zwart! Ik wist niet wat ik zag. Hun jongste zoon vond mij al net zo boeiend, want: spierwit, vuurrood haar en onder de sproetjes. Met grote ogen en open mond keken we naar elkaar. Terwijl ik verbaasd aan zijn kroeshaar voelde, probeerde hij met spuug al die kleine vlekjes van mijn armen te vegen. En daarna gingen we knikkeren.

Simone